浪淘沙①(南唐)李煜帘外雨潺潺,春意阑珊。罗衾不耐五更寒。梦里不知身是客,一晌贪欢。独自莫凭栏,无限江山。别时容易见时难。流水落花春去也,天上人间。[注释]①此词婉转曲折
阅读下面这首五代词,然后回答问题。浪淘沙令·帘外雨潺潺李煜帘外雨潺潺,春意阑珊。罗衾不耐五更寒。梦里不知身是客,一晌贪欢。独自莫凭栏,无限江山,别时容易见时难。流水落花
帘外雨潺潺,春意阑珊。罗衾不耐五更寒。梦里不知身是客,一晌贪欢。 独自莫凭栏,无限江山,别时容易见时难。流水落花春去也,天上人间。 纠错 译文及注释 潺潺:形容雨声。 阑珊:衰残。一作“将阑”。 罗衾:绸被子。不耐:受不了。一作“不暖”。
帘外雨潺潺,春意阑珊。罗衾不耐五更寒。梦里不知身是客,一晌贪欢。 独自莫凭栏,无限江山,别时容易见时难。流水落花春去也,天上人间。 纠错 译文及注释 潺潺:形容雨声。 阑珊:衰残。一作“将阑”。 罗衾:绸被子。不耐:受不了。一作“不暖”。
“愁情毕现。”帘外雨潺潺“,这雨似乎更是词人心间下起的泪雨;”春意阑珊“,春光无限好,可是已经衰残了,就象美好的”往事“一去难返;”罗衾不耐五更寒“,禁不住的寒意,不仅来自自然界,更来自凄凉孤冷的内心世界。李煜《菩萨蛮》词有句:”故国梦重归,觉来双泪垂。“所写情事与此差同,但此处表达情感更...
「罗衾不耐五更寒。」出自五代诗人李煜的《浪淘沙令·帘外雨潺潺》,全诗为:帘外雨潺潺,春意阑珊。罗衾不耐五更寒。梦里不知身是客,一晌贪欢。独自莫凭栏,无限江山。别时容易见时难...
浪淘沙 李煜(南唐后主) 帘外雨潺潺,春意阑珊,罗衾不耐五更寒.梦里不知身是客,一晌贪欢. 独自莫凭阑!无限江山,别时容易见时难.流水落花春去也,天上人间. 此时的李煜已经成了阶下之囚,只有在梦里,才能忘记自己已是南唐的亡国君,大宋的阶下囚的事实,在梦中依稀记得自己还是帝王时生活,才能得到一小会儿的欢乐...
罗衾不耐五更寒。梦里不知身是客,一晌贪欢。独自莫凭阑,无限江山,别时容易见时难。落花流水春去也,天上人间。诗意门帘外不断传来潺潺的下雨声,春天即将结束,大地景象已衰败凋残。身上盖着暖和的丝被,仍旧无法抵抗五更时刻的寒冷。只有在梦里才能忘记自己是暂留客,贪求着片刻的欢乐自在。一个人独自在暮色黄昏时...
关键词:潺潺:形容雨声。阑珊:衰残。一作“将阑”。罗衾(音亲):绸被子。不耐:受不了。一作“不暖”。身是客:指被拘汴京,形同囚徒。一晌饷)(音赏):一会儿,片刻。贪欢:指贪恋梦境中的欢乐。无限江山:指原属南唐的大好河山。流水落花:落花随流水而去。
帘外雨潺潺,春意阑珊,罗衾不耐五更寒。梦里不知身是客,一的贪欢。独自莫凭栏,无限江山,别时容易见时难。流水落花春去也,天上人间。 看到“浪淘沙”这三个字,我总觉得拥有如此磅礴词牌名的词,应该属于豪放一派的,而且该有苏轼“大江东去浪淘尽”的气势,但事实并非如此,词牌名与词的内容,往往没有直接的联系。