人生有八大雅事,琴棋书画诗酒花茶。自古诗人多茶客,茶以自己独特的养生之道和文化内涵滋养丰富着文人雅士,为其清思助兴。饭后独自品茶一杯,赏山看水,宁静淡泊,知足常乐,自是人生乐事。01 七律 咏茶 绿意红情大碗冲,明前谷雨味不同。黄芽应约黄昏后,普洱当随普醉中。可让春光留雾影,能吟贡菊傲秋丛。...
饮茶之时,应是夜后陪明月,晨前对朝霞,真是享受着神仙般快乐的生活,可谓“睡起有茶饴有饭,行看流水坐看云”。茶还可以洗尽古人今人之不倦,这是茶的神奇妙用。读了元稹的诗,都想马上泡上一杯清香的茶呢?最清雅的茶诗:窗外炉烟自动,开瓶试、一品香泉。满庭芳·咏茶 宋·米芾 雅燕飞觞,清谈挥麈...
未知东郭清明酒,何似西窗谷雨茶 ——宋·黄庭坚 暮春三月,风吹雨洗,满城落花。不知道在东城外饮清明酒,比起在西窗下饮谷雨茶又怎么样呢?眼看春天将逝,黄庭坚不由得生出些伤春之意。谷雨时节的新茶总是格外鲜嫩甘美,比起清明饮酒欲断魂,还是与三五好友一同踏青品茶更让人心生向往啊。《茶中杂咏 煮茶》...
坐酌泠泠水,看煎瑟瑟尘。 无由持一碗,寄与爱茶人。唐人爱煎茶,将青碧茶叶碾成细末,倒入一鼎泛着寒气的泉水,再将茶粉细细煎煮成茶汤。一碗青翠,一怀凉风,喝茶无需缘由,一饮忘尘而已。2、洗尽古今人不倦,将知醉后岂堪夸。【唐】元稹《一七令·茶》茶。香叶,嫩芽。慕诗客,爱僧家。碾雕白玉,罗织...
无由持一碗,寄与爱茶人。坐着倒一鼎清凉的水,看着正在煎煮的碧色茶粉细末如尘。手端着一碗茶无需什么理由,只是就这份情感寄予爱茶之人。白居易似乎处在一种无所事事之状态,惟有以煎水煮茶为乐,还要把这种特殊饮茶享受传递给爱茶友人,真是闲适又有趣。《汲江煎茶》宋·苏轼 活水还须活火烹,自临钓石...
只好岩花苔石上,煮茶供给赵州禅。《浣溪沙·谁念西风独自凉》(清)纳兰性德 谁念西风独自凉,萧萧黄叶闭疏窗,沉思往事立残阳。被酒莫惊春睡重,赌书消得泼茶香,当时只道是寻常。“宠辱不惊,看庭前花开花落;去留无意,望天上云卷云舒。”滚滚红尘,只要手边有茶,即能解渴解俗,又能养身养心。人生...
《一字至七字诗·茶》唐·元稹 茶 香叶 嫩芽 慕诗客 爱僧家 碾雕白玉 罗织红纱 铫煎黄蕊色 碗转曲尘花 夜后邀陪明月 晨前命对朝霞 洗尽古今人不倦 将知醉后其堪夸 这是元稹的一首宝塔诗。宝塔诗风格独特,从一个字,到七个字,甚至更多字。如同一座宝塔,奇伟壮丽。茶,分叶与芽。世人皆爱茶,尤其是...
茶中杂咏·茶坞 【唐】皮日休 闲寻尧氏山,遂入深深坞。种荈已成园,栽葭宁记亩。石洼泉似掬,岩罅云如缕。好是夏初时,白花满烟雨。深山谷地,有溪流潺潺,有成园茶树。是谁在如掬泉水中翩然起舞,抬头看,原是缕缕浮云在逗留、赏茗。夏初时节,蒙蒙细雨,山谷遍是烟笼白花。晚春 【宋】戴复古 池塘渴雨...
无由持一碗,寄与爱茶人。2、一字至七字诗·茶 元稹 唐 茶,香叶,嫩芽。慕诗客,爱僧家。碾雕白玉,罗织红纱。铫煎黄蕊色,碗转麹尘花。夜后邀陪明月,晨前命对朝霞。洗尽古今人不倦,将知醉后岂堪夸。3、《七碗茶歌》 卢仝 唐 一碗喉吻润,二碗破孤闷,三碗搜枯肠,惟有文字五千卷。四碗发轻汗...