惟江上之清风,与山间之明月,耳得之而为声,目遇之而成色,取之无禁,用之不竭,是造物者之无尽藏也,而吾与子之所共适 k收起 f查看大图 m向左旋转 n向右旋转û收藏 转发 评论 ñ1 评论 o p 同时转发到我的微博 按热度 按时间 正在加载,请稍候......
“惟江上之清风,与山间之明月,耳得之而为声,目遇之而成色,取之无禁,用之不竭。是造物者之无尽藏也,而吾与子之所共适。” û收藏 转发 评论 ñ1 评论 o p 同时转发到我的微博 按热度 按时间 正在加载,请稍候......
“惟江上之清风,与山间之明月,耳得之而为声,目遇之而成色,取之无禁,用之不竭,是造物者之无尽藏也” 木叶落于秋而知其悲,风月落于人而成其美。使我心生钟爱的是苏轼的叙述方式——不是先有了自然之声色,而是风月走入了人心才有了声色之美,这样的叙述之在风景美学中恰如康德之在认识论中所掀起的“哥...
走累了坐一坐,抬头入眼是满目青翠,耳机一摘是悦耳鸟鸣。苏东坡怎么说的?“天地之间,物各有主。虽一毫而莫取,惟江上之清风,与山间之明月,耳得之而为声,目遇之而成色,取之无禁,用之不竭。是造物者之无尽藏也。”美中不足的是今天带了个座机出来,拍不出来漂亮小鸟和青青草木。 +1 编辑于 2024-05-0...
看着满山的红叶,迎来南归的鸟群,望断辽远的蓝山,回首身边的友人。这心,蓦然回归。苏子曰: 惟江上之清风,与山间之明月,耳得之而为声,目遇之而成色,取之无禁,用之不竭。是造物者之无尽藏也,而吾与子之所共适。 是呀,何愁之有?莫学杞人之忧天,过好自己的每时每日,才是正道。带着无尽的念想回归红尘...