未愁潦水游鱼尽,但喜霜天落日红。须自羡它舒野啸,问谁携我驾长风?耳边却听秋声道,君且江头作钓翁。《七律·成都武侯祠感怀》(平水韵下平十二侵)忠勋谁道古难寻?祠柏如林皆秀森。玄德谦恭多睿赏,卧龙鸣啭有遗音。一生犹负匡君愿,两表称传死国心。今日堂前垂首拜,问谁许我也披襟?《七律·卢沟...
《七绝·宁远古城》(平水韵下平八庚)礁滩寂寞海涛鸣,荒草斜阳乱堞横。一抹殷殷如血色,谁闻风卷战旗声?《七绝·马嵬坡》(平水韵上平十一真)马嵬坯土掩香尘,多少风流滥口津。却问家山谁断送?玄宗才是罪中人。《七绝·钱塘观潮》(平水韵上平四支)如闻万马竞鸣兹,更似千岩裂塌时。拍岸冲霄何急切?佳...
狼烟今不见,忠魂城下眠。 游香山 京郊城外水云间,秋深之时莫等闲。 万树寒枫心头赏,一片红叶已秋山。 普陀山 西来传经历苦艰,中途递转万重山。 东到普陀梵音驻,旷世朝佛在此间。 登庐山 踏遍五岳山色空,登此更觉幽幽容。 苏士不识真面目,超然更攀几层峰。 游黄山 登上黄山不是山,虚无飘渺在仙间。 几...
——李白《黄鹤楼送孟浩然之广陵》 这首诗的意思是:老朋友向我频频挥手,告别了黄鹤楼,在这柳絮如烟、繁花似锦的阳春三月去扬州远游。友人的孤船帆影渐渐地远去,消失在碧空的尽头,只看见一线长江,向邈远的天际奔流。这首诗通过对春天美景的描绘,表达了诗人与友人深厚的情谊以及惜别之情。
以游记为主题的古诗 1.登高 朝代:唐代 作者:*** 风急天高猿啸哀,渚清沙白鸟飞回。 无边落木萧萧下,不尽长江滚滚来。 万里悲秋常作客,百年多病独登台。 艰难苦恨繁霜鬓,潦倒新停浊酒杯。 2.无题 朝代:唐代 作者:*** 相见时难别亦难,东风无力百花残。 春蚕到死丝方尽,蜡炬成灰泪始干。 晓镜但愁...
游记诗六首 1.硝烟藏在弹孔里 一一台儿庄感怀 你倒下时,一颗子弹 击中我 半壁江山痉挛 埋葬最后的羸弱。祖先 选择在泥土里 喊醒我 蘸我的一滴血 擦拭:擦亮台儿庄 把白骨擦成枪刺 老兵扣响板机。历史 捏着铮亮的弹壳 成为雕塑 你把挥之不去的一抹硝烟...
山水谢灵运,文章秦少游。 可能陪杖屦,寻壑复经丘。 2、游岳麓寺 明代·李东阳 危峰高瞰楚江干,路在羊肠第几盘? 万树松杉双径合, 四山风雨一僧寒。 平沙浅草连天远, 落日孤城隔水看。 蓟北湘南俱入眼, 鹧鸪声里独凭栏。 3、登金陵冶城西北谢安墩 唐代·李白 晋室昔横溃,永嘉遂南奔。沙尘何茫茫,龙...
4.游褒禅山记(宋·王安石) 世之奇伟、瑰怪、非常之观,常在于险远,而人之所罕至焉,故非有志者不能至也。 险以远,则至者少。有志矣,不随以止也,然力不足者,亦不能至也。有志与力,而又不随以怠,至于幽暗昏惑而无物以相之,亦不能至也。 以上是含有游记的古诗词,希望您能喜欢。©...
《游三游洞》——苏轼 冻雨霏霏半成雪,游人屦(jù)冻苍苔滑。不辞携被岩底眠,洞口云深夜无月。看来苏轼的这次游玩经历不是太愉快,整首诗看下来对三游洞的“冻”印象深刻。又是冷雨半成雪,又是鞋冷路滑,明显是出游之前的准备不够充分,所以出游路上也是吃了不少苦头的。想要带着被子睡在岩石底下幽深的...