与传为卫夫人的《笔阵图》相较,荆浩并重筋、肉、骨,进而益之以“气”,既继承了晋人的书法理论,又发展了谢赫的“骨法用笔”,持论更公允。此外,神、妙、奇、巧及对四者的解释,褒神、妙而贬巧,以“奇”为有笔无思等,都对惯用的“画品”有所突破、发展,是对创作理论的丰富。七、论无形与有形之病...
笔法记 (旧题五代)荆浩撰 太行山有洪谷,其间数亩之田,吾常耕而食之。有日登神镇山四望,回迹入大岩扉,苔径露水,怪石祥烟,疾进其处,皆古松也。中独围大者,皮老苍藓,翔鳞乘空,蟠虬之势,欲附云汉。成林者,爽气重荣;不能者,抱节自屈。或回根出土,或偃截巨流,挂岸盘溪,披...
●《山水赋》(五代)荆浩 凡画山水,意在笔先。丈山尺树,寸马豆人。此其格也。远人无目,远树无枝,远山无石,高与云齐;远水无波,隐隐似眉。此其式也。山腰云塞,石壁泉塞,楼台树塞,道路人塞。石分三面,路看两蹊,树看顶宁页,水看岸基。此其法也。 凡画山水,尖峭者峰,平夷者崖,有穴者岫,悬石...
荆浩《笔法记》译文 (一) 在太行山里有一个洪谷,其间有数亩平地,我就在这里靠耕种而自食其力。 有一天,我登上附近的神钲山,四处张望能依稀看见曲曲折折的人兽足迹。穿过长满青苔、沾湿露水的小路,只见有二块象门户般的大岩石,里面怪石嶙峋,雾气缭绕。
荆浩熟稔书学中笔法论,山水画对书法的借鉴学习,可见一斑。而五代之后,书画美学在笔墨方面的相互交融就更可观了。 “随类赋彩,自古有能;如水墨晕章,兴吾唐代”,水墨山水的大规模崛起,正是从荆浩所处的时代为标志,中国山水画的发展方向为之一变,水墨山水终于超越青绿山水而成为中国画的重镇。当然荆之“墨”与谢...
叟曰:“子知笔法乎?” 曰:“叟,仪形野人也,岂知笔法邪?” 叟曰:“子岂知吾所怀耶?”闻而惭骇。 叟曰:“少年好学,终可成也。夫画有六要:一曰气,二曰韵,三曰思,四曰景,五曰笔,六曰墨。” 曰:“画者,华也。但贵似得真,岂此挠矣。” 叟曰:“不然。画者,画也。度物象而取其真。物之华,...
荆浩的艺术特色 一、“有笔有墨,水晕墨章” 历代画史画论著作都爱引用荆浩这几句话:“吴道子画山水有笔而无墨,项容有墨而无笔。吾当采二子之所长,成一家之体。”他本人在《笔法记》中说:“随类赋彩,自古有能;如水晕墨章,兴我唐代。”这两段话确实概括了荆浩艺术的一大特色。
《笔法记》是一部山水画论著,又名《山水受笔法》、《画山水录》,五代后梁荆浩撰写,为古代山水画理论的经典之作,提出气、韵、景、思、笔、墨的绘景“六要"。《笔法记》诞生于山水画渐趋成熟的时代,总结了前人和作者自己的经验,继往开来,构建出山水画论的体系。宋郭熙《林泉高致》、韩拙《山水纯全集》均...
五代时期,荆浩的传世画论《笔法记》,并非是有着体系的卷本,其实更像一篇寓意话本。 在唐代,追求以史传笔法写奇闻异事的小说体式,流行传奇的话本。而这篇《笔法记》,则借一山中老叟之名,说出了荆浩对山水笔墨的看法。 老叟何为呢? 可能是山中神灵,也可能是山水神授吧。