一般而言,骑马自然是比走路轻便,但东坡却说,竹杖芒鞋轻胜马。 竹杖、芒鞋,都是平民的穿着,这有两层意思,一是说自己生活窘迫,只有竹杖芒鞋,没有车马可用;二是东坡对自身远离富贵场,对自身平民身份的认可。 此时的东坡以犯官身份被贬黄州,亲故多与之疏远,但他却与当地百姓交友,他们一起喝酒,翻墙,吃牛肉,种地。
首先,序言中说“同行皆狼狈”,已证明雨之大,而“莫听穿林打叶声,何妨吟啸且徐行”却又描写诗人置身雨中,对雨听而不闻,从容高歌,潇洒徐行,全然没感到淋漓之苦的状态,这怎么可能是实写呢?接下来的“竹杖芒鞋轻胜马”也不太合常理。用竹杖芒鞋行泥泞之路,拖泥带水,怎比得上骑着高头大马急行如飞来得轻快?因...
《定风波·莫听穿林打叶声》【赏析】 这首词作于苏轼黄州之贬后的第三个春天。 首句“莫听穿林打叶声”,一方面渲染出雨骤风狂,另一方面又以“莫听”二字点明外物不足萦怀之意。“何妨吟啸且徐行”,是前一句的延伸。在雨中照常舒徐行步,呼应小序“同行皆狼狈,余独不觉”,又引出下文“谁怕”即不怕来。徐...
赏析 此词为醉归遇雨抒怀之作。词人借雨中潇洒徐行之举动,表现了虽处逆境屡遭挫折而不畏惧不颓丧的倔强性格和旷达胸怀。全词即景生情,语言诙谐。 首句“莫听穿林打叶声”,一方面渲染出雨骤风狂,另一方面又以“莫听”二字点明外物不足萦怀之意。“何妨吟啸且徐行”,是前一句的延伸。在雨中照常舒徐行步,呼应...
通过深入赏析这首词的意境和情感,可以更好地理解苏轼对时局的深刻反思,以及他对国家兴衰的深切关怀。 2. 诗意风景 “莫听穿林打叶声,何妨吟啸且徐行。竹杖芒鞋轻胜马,谁怕?一蓑烟雨任平生。”词中通过对自然风景的描绘,展现了诗人豁达洒脱的心境。清风徐来,竹林中的叶子因风而哗哗作响,而诗人却心平气和,高歌...
首句“莫听穿林打叶声”,一方面渲染出雨骤风狂,另一方面又以“莫听”二字点明外物不足萦怀之意。“何妨吟啸且徐行”,是前一句的延伸。雨中照常舒徐行步,呼应小序“同行皆狼狈,余独不觉”,又引出下文“谁怕”即不怕来。徐行而又吟啸,是加倍写:“何妨”二字透出一点俏皮,更增加挑战色彩。首两句是全篇枢纽,...
词的上片以“莫听穿林打叶声”起首,作者的描写细腻入微,“吟啸徐行”、“竹杖芒鞋”、“春风料峭”、“微雨山头有斜照”、“萧瑟处”等词语将词人面临骤雨疾风、身处简陋环境时的安然自适、心境旷达的状态表现得淋漓尽致;下片则由景入情,“一蓑烟雨任平生”、“谁怕”、“无风雨也无晴”等词句巧妙地揭示...
古诗词赏析 | 秋词 定风波 [宋] 苏轼 三月七日,沙湖道中遇雨。 雨具先去,同行皆狼狈,余独不觉。 已而遂晴,故作此词。 莫听穿林打叶声,何妨吟啸且徐行。 竹杖芒鞋轻胜马,谁怕? 一蓑烟雨任平生。 料峭春风吹酒醒,微冷, 山头斜照却相迎。 回首向来萧瑟处,归去, 也无风雨也无晴。
莫听穿林打叶声,何妨吟啸且徐行①。竹杖芒鞋轻胜马,谁怕②?一蓑烟雨任平生。 料峭春风吹酒醒③,微冷。山头斜照却相迎。回首向来萧瑟处④,归去。也无风雨也无晴。 【注释】 ①吟啸:拉长高声吟诗。 ②芒鞋:草鞋。一蓑烟雨任平生:披着蓑衣在风雨里过一辈子也处之泰然。一蓑(suō):蓑衣,用棕制成的雨披。